Zimowit jesienny Colchicum autumnale L., jest niezwykle interesującą rośliną, będącą geofitem. Kwitnie w sierpniu i wrześniu, a czasami nawet w październiku, tym samym zwiastując nadejście zimy (stąd nazwa zimowit oznaczająca „witający zimę”), jednak w tym okresie pojawiają się jedynie kwiaty, które następnie zapylane są przez pszczoły trzmiele i muchy. Nasiona dojrzewają podczas zimy pod ziemią. Wówczas również dochodzi do podziału bulw. W okolicach marca z nowych bulw kiełkują liście, które zamierają już w czerwcu. Zimowit jesienny w warunkach naturalnych występuje głównie na wilgotnych łąkach, głównie w południowej części kraju (wyżyny, pogórze, góry). Spotkać go również można w widnych zaroślach i lasach mieszanych. Jest gatunkiem heliofilnym, czyli rosnącym w siedliskach widnych, silnie nasłonecznionych. W Polsce objęty jest prawną ochroną gatunkową (ochrona częściowa). Został również wpisany na światową czerwoną listę roślin zagrożonych (IUCN) z kategorią VU – narażony. W województwie świętokrzyskim w ubiegłych latach notowany był częściej niż dotychczas. Obecnie znanych jest dosłownie kilka stanowisk (część z nich o niejasnym pochodzeniu). Jednym z najliczniejszych stanowisk zimowita w naszym regionie jest rezerwat przyrody „Polana Polichno” k. Michałowa na Ponidziu.

Należy także zwrócić uwagę, że zimowit jesienny należy do grupy roślin silnie trujących dla ludzi oraz zwierząt. Jedynie owce i kozy mogą go spożywać. Jednak ich mleko po zjedzeniu zimowita nie nadaje się do picia, ponieważ jest trujące. Tak jak większość roślin trujących, zimowit jest także rośliną leczniczą. Preparaty lecznicze produkowane z tej rośliny są pod ścisłą kontrolą lekarza. Surowcem lekarskim są głównie nasiona, lecz nadają się do tego również jego bulwy, zawierające kolchicynę jako substancję czynną.